بررسی ارتباط فعالیت بدنی با عوامل خطرساز سندرم متابولیک در نوجوانان: مطالعه قند و لیپید تهران

مقدمه: فعالیت بدنی(pa) به عنوان یک عامل تاثیرگذار مستقل بر بیماری های غیر واگیر از جمله سندرم متابولیک (mets) محسوب می شود. هدف این مطالعه بررسی pa با mets و اجزای تشکیل دهنده آن در بین نوجوانان با وزن طبیعی و دارای اضافه وزن/ چاق در جمعیت مورد مطالعه قند و لیپید تهران (tlgs) می باشد.روش ها: در پژوهش مقطعی حاضر، 777 نوجوان در فاصله سنی 18تا 12 سال از جمعیت tlgs به روش خوشه ای تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. افراد بر اساس نمایه توده بدنی (bmi) با استفاده از منحنی های صدک استاندارد ایرانی مختص سن و جنس به دو گروه دارای وزن طبیعی (bmi زیر صدک 85) و دارای اضافه وزن/ چاق (bmi بالای صدک 85) تقسیم بندی شدند. پرسشنامه استاندارد فعالیت بدنی طبق الگوی جهانی maq برای نوجوانان تکمیل و سطح pa براساس شاخص met مشخص گردید. سندرم متابولیک نیز بر اساس معیار کوک تعریف شد. یافته ها: شیوع mets در گروه دارای اضافه وزن/چاق بیشتر از افراد دارای وزن طبیعی بود(35% در مقابل 3%). افراد با وزن طبیعی، نسبت به افراد دارای اضافه وزن/ چاق فعال تر بودند (50% در مقابل 44%)، این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. در گروه دارای وزن طبیعی، احتمال خطر کاهش hdl-c، در افراد با فعالیت بدنی سبک قبل و بعد از تعدیل عوامل مخدوش کننده بیشتر بود (به ترتیب44/2 و 12/1 :95% ci 65/1 or: ؛35/2 و 11/1 : 95%ci 62/1or:). شانس خطر چاقی شکمی در گروه اضافه وزن/ چاق با فعالیت بدنی سبک و متوسط صرفا پس از تعدیل عوامل مخدوش کننده، بیشتر از افرادی بود که فعالیت بدنی سنگین داشتند (به ترتیب 08/1و 01/1 :95% ci 06/1or:؛21/1و 07/1 :95%ci 11/1or:). در جمعیت مورد مطالعه، pa با mets ارتباط معنی داری نداشت.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش تائید کننده ارتباط pa با برخی اجزای تشکیل دهنده سندرم متابولیک از جمله hdl-c و اندازه دور کمر است.